środa, 13 czerwca 2018

Bądź odważna. Alkoholik nie ma prawa Cię krzywdzić.

                                                     
                                                                    ODWAGA.
                                                                 Bądź odważna.
                                                                 Powiedz NIE !





    Brzmi dumnie. Brzmi dumnie, że aż szok.
Ale czym obecnie jest odwaga dla mnie. Nurtuje mnie to od kilku miesięcy. W październiku ubiegłego roku odeszłam po długim związku od swojego małżonka. Powodem tego kroku był alkohol.
   I strach, że przegram swoje życie. Przegram je u boku uzależnionego od alkoholu człowieka, który twierdzi, że nie pije. Uważa,że to wszystko moja wina. Wciąga obcych ludzi i ich również obwinia o to, że podżegali mnie do powzięcia takiej decyzji.
   Na tę odwagę zbierałam się dwa lata.
 Dwa lata odliczania i narażania się na śmieszność " bo tak tylko gadasz Bożena".  "Ty tak go kochasz (sic!)". "On naprawdę tak pije?".  A ten kultowy brzmi "Jak można srać w swoje gniazdo"
 ( co za fałsz i obłuda!!!). I inne podobne, bardzo pomocne dobre rady czy zapytania.
Po latach ukrywania, że jest źle. Odeszłam.
  Swoją drogą wg.specjalistów wiele kobiet ukrywa patologię w swoim niby idealnym domu. Siniaki przykryte odpowiednim strojem czy makijażem. Te mentalne - ubrana odpowiednia maska dla ludzi obok. Udawanie, że jest dobrze, że w porządku.
Być może ze strachu przed oprawcą, często ze wstydu oraz bezsilności.
Smutne oczy.  Ależ gdzie tam.  Moi drodzy one takie są bo taki mój urok.
Nie prawda.
Bezkres tego co działo się w moim domu był już nie do wytrzymania.
Ciągłe obelgi oraz podkopywanie wiary w siebie.

                                                          Przemoc.

  Najgorsza jest ta psychiczna bo fizyczna w końcu przestaje boleć.
Woń alkoholu w małym mieszkaniu jest nie do wytrzymania. Smród taki uodparnia na najpiękniejsze zapachy. Odruch wymiotny w końcu zanika.

                                                                   Ale do sedna.

    Odwagą było znalezienie mieszkania pod wynajem.  Kiedy ktoś ciągle Ci wmawia, że nic nie potrafisz to wydaje ci się, że rzeczywiście może coś w tym jest.
A to nie było nic strasznego ani trudnego. Moja kochana Andzik umówiła mnie na rozmowę i zostałam wybrana. Osoby, od których wynajmuję to bardzo sympatyczni ludzie.

  Odwagą było w końcu odejść. Zabrać dzieci i wyjść. Powiedzieć im o tym, że będą mieszkały gdzie indziej. Będą miały nowych sąsiadów, kolegów. Mieszkanie będzie inne. Będą mieli swój pokój a nie zapyziałą kawalerkę w starej kamienicy.
Co prawda nie obyło się bez incydentu z policją ale odwagą było stawić temu czoła.

  Odwagą było złożenie pozwu rozwodowego. Rozmowa z adwokatem o swoich bolączkach. Opowiadanie obcemu człowiekowi o okropnych i wstydliwych sprawach.

  Odwagą jest życie z jednej pensji przez kilka miesięcy. Obecnie doszły alimenty więc jest zdecydowanie lepiej. Jednakże tatuś będzie wnioskował o ich zmniejszenie.
te słowa, że dostaję tak dużo na dzieci, że powinny mieć 10 par butów.
Ze złota.

  Odwagą jest znosić kłamstwa i pomówienia na swój temat. O kilku kochankach.
O tym, że biję i maltretuję dzieci. Że jestem okropną mamą. Dzieci się mnie boją. Ogólnie mama samo zło.

  Odwagą jest stawianie czoła przeciwnościom losu, które co jakiś czas los rzuca pod nogi. Złe wyniki, złe samopoczucie. Jak to u każdego.

Mamy czerwiec.
Mam się dobrze.
Poradziłam sobie.
Nie wróciłam z płaczem.
Walczę o swoje nowe życie i szczęście. Moje dzieci zapominają o gehennie tamtego domu.
I ja również zaczynam żyć.
Ten wpis to takie trochę podsumowanie i dodanie sobie ODWAGI .
 Ale może nie tylko sobie.
Być może przeczyta to kiedyś jakaś kobieta podobna do mnie.
Bez obaw.  Ja też zastanawiała się długo. Wybaczałam miliardy razy. Było mi szkoda. Prosiłam. Błagałam. Biłam się  myślami.
Zwyciężył rozsądek. Wreszcie. Po tak długim wahaniu.
Będzie trzeba odwagi. Dużo. Całe zasoby.
Ale uda się!!!!!

Odwagi przed kolejnymi rozprawami sądowymi.
Odwagi przed nowym życiem.






*wpis jest fikcją literacką.
Zbieżność i podobieństwo do sytuacji i osób jest przypadkowe *

3 komentarze:

  1. pięknie opisałaś to jak się czuje kobieta partnera alkoholika. Ja długo walczyłam o swój związek i w końcu dałam ultimatum: albo odchodzę albo on idzie do prywatnego ośrodka leczenia alkoholizmu i przechodzi całą terapię. Wybrał to drugie i dziś może jest nam nadal ciężko, ale chcemy być ze sobą, on wie że może na mnie liczyć, a ja go pilnuję by jego problemy z przeszłości nie wróciły do niego...

    OdpowiedzUsuń
  2. przejmująca historia, bardzo ci współczuję :( mój ojciec był alkoholikiem, ja mam syndrom DDA z którym radzę sobie jak mogę (czyli raz lepiej, raz gorzej), ale zawsze sobie powtarzam że robię to dla siebie i dla swojej przyszłości, nigdy dla innych, bo ludzie mogą się zawieść

    OdpowiedzUsuń
  3. Problem alkoholowy dotyczy niestety coraz większej ilości rodzin. Pomóc osobie uzależnionej może jedynie ośrodek odwykowy dla alkoholików, ale żony często zapominają o tym, by w pierwszej kolejności dbać o siebie i dzieci. Cieszę się, że udało Ci się z tego wyjść. Wiem z doświadczenia, że wymagało to ogromnej ilości odwagi, na którą nie każdą kobietę niestety stać.

    OdpowiedzUsuń