wtorek, 1 stycznia 2019

To był okropny rok. Niech się to wszystko skończy.

                      Witam, witam:)

Rok nam się skończył. Ten okropny 2018.
Zaczynam nowy 2019 i proszę Boże, spraw, żeby był lepszy.

 Może podsumowanie?
Hmmm...
Znarszczek wiele nie przybyło ( kremy to wiecie ;) ), siwych włosów ( o dziwo ) brak.
 Stan nerwowy - idę do lekarza w styczniu.
Czuję się nękana przez nasze cudowne Państwo.
 Obecnie jeszcze bez rozwodu.
Trwa to już lekko ponad rok.
Dzieci mieszkają ze mną, ojciec widuje się z nimi, kiedy ma ochotę.
 Ale...
Kochani. Zostałam oskarżona o znęcanie się fizyczne i psychiczne nad dziećmi.
 Mój syneczek w ramach zemsty za jakiś zakaz nagadał ojcu, że go zbiłam.
Przeprosił mnie za to ale nikogo to nie interesuje na tym etapie.
Jestem obecnie uznana za matkę terrorystkę.
Tata podzielił sie informacją z Panią kurator i machina ruszyła.
 Nie chcecie wiedzieć jak to jest, kiedy ktoś nachodzi Was raz w tygodniu i pyta o szczegóły Waszego życia.
Aaaaaa i jeszcze mops.
Nie, nie jako beneficjentka dobra w postaci pieniędzy.
 Jako posiadaczka niebieskiej karty.
Tak kochani.
Wspaniały kolor ten wiąże się z wizytacjami Pani z mopsu, która pyta o to samo co kurator.
To się wszystko nadaje na doskonały reportaż i jak się to wszystko zakończy poważnie się zastanawiam nad tym, czy tego gdzieś nie zgłoszę.
 I tak o to zaczynają się problemy zdrowotne.
Duszności, kłócie w klatce piersiowej.
Lęk i strach.
Powtarzam się, ale czuję się nękana.
Wcześniej nigdy tak nie było.
A wszystko ukrywa się pod płaszczykiem uśmiechu i " dzięki, jest ok".
Wiecie, może gdybym była patologiczna jakaś, nieskalana pracą, uzależniona od trunków tudzież innej maści zła to byłoby inaczej.
 Ale niestety nie jestem.
Smutków i kłopotów nie zapijam czy coś.
 Mierzę się z nimi.
Mam przyjaciółkę psychologa, która ciągnie mnie do góry.

                                   Strach.


Bo obawiasz się czy niepościelone łóżko to już brud.
Kochani nawet owoce.
Naprawdę. Raz są raz ich nie kupisz.
Poprostu.
U mnie być muszą.
Boisz się, czy trójka, którą syn przyniósł zamiast piątki to już zaniedbanie jakieś jest.
Kiedy boisz się dotknąć swojego dziecka bo jest lekko nadpobudliwe i każde niespecjalne zderzenie się z nim to już przemoc.
 Siniak?
Tomasz gra w piłkę nożną.
Siniak to norma.
Piłka w plecy?
Proszę.
Wygląda to tak:
Niejedna z mam to zna.


 Jednakże najbardziej boję się, że to jakże wspaniałe Państwo odbierze mi dzieci.
Bo jak każda matka podniosę głos, bo będę miała gorszy dzień, bo za dużo pracuję.
Bo to ja jestem tym wymagającym rodzicem.
To ja każę wynieść śmieci.
To ja każę zrobić zakupy.
Czuwam nad lekcjami.
Etc.
Zadano mi pytanie nawet dlaczego dorabiam, po co?
No raczej, że dla pieniędzy.
Ciekawe kto nie lubi mieć ich więcej.
 To nie był dobry rok.
Miałam nadzieję na święty spokój.
Myślałam, że jeżeli będę spokojna to się to wszystko skończy.
Gdzie tam.

                 A co z dziećmi?

 Dziećmi, które po diagnozie psychologów sądowych, specjalistów nie posiadają zespołu dziecka bitego.
Które były słuchane przez sąd i ciągle pytane o to samo.
I odpowiedzi są zawsze takie same.
Mama nas nie bije.
Bardzo ich kocham.
Są dla mnie najważniejsi na świecie.
Jedyni.

  Jak się rozwodzić to z klasą.
Bardzo tego chciałam.
Ale niestety tylko ja.
Słowo przeciwko słowu a tylko dzieci cierpią.
 Ale przynajmniej mają w domu spokój.
Żadnych kłótni ( chyba między sobą).
Cisza.
Ojca widują kiedy chcą.

            Przyjaciele i rodzina.

Oni wiedzą jaka jestem.
Widzą to.
Widzą również jak dzieci potrafią wykorzystywać sytuację.
Jak jedno z pozoru niewinne kłamstwo potrafi zniszczyć życie.
No i jak jest trudno.
 Śmieję się, że ja jako pierwsza złożyłam pozew.
A ostatnia się rozwiodę.
Ale może w końcu się to stanie :)


       



Brak komentarzy:

Prześlij komentarz